W 1631 roku zmarła żona, panującego wówczas, indyjskiego cesarza z dynastii Mogołów, Szaha Dżehana Miała zaledwie 36 lat, chociaż w stanie małżeńskim przeżyła 18 lat. Zrozpaczony małżonek postanowił na jej część zbudować grobowiec, który byłby godzien jego zmarłej żony – budowlę nie mającą porównywalnego odpowiednika w świecie. Według popularnego podania, pogrążony w smutku monarcha osiwiał w przeciągu jednej nocy. Po ukończeniu budowy miał on rzekomo wydać rozkaz o obcięciu kciuków wszystkim robotnikom, by nigdy nie byli już w stanie stworzyć podobnego dzieła.
Budowa Tadź Mahalu trwała dwadzieścia dwa lata, od 1632 r. do 1654 r., i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. W budowie mogli mieć swój udział dwaj Europejczycy: Włoch pochodzący z Wenecji (Geronimo Veroneo) oraz Francuz. Wzmianka o tym pochodzi od hiszpańskiego księdza, który ok. 1640 roku odwiedził Agrę. Brak jest jednak pewniejszych historycznych źródeł, by potwierdzić ten przekaz. Tadź Mahal zbudowano z marmuru, przywiezionego z kamieniołomu odległego o prawie 350 km. Wbrew wielu fotografiom, nie jest on biały. Marmurowe powierzchnie pokryte są przez tysiące kamieni szlachetnych, półszlachetnych i dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru.
W latach trzydziestych XIX wieku, mający dwieście lat Tadź Mahal, był zaniedbany i zarośnięty, niemalże popadł w ruinę. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, wysunął propozycję rozebrania tego wyjątkowego monumentu, przesłania marmuru statkiem do Londynu i tam sprzedania go. Zamiar ten nie doszedł do skutku tylko dlatego, że marmur zerwany z Czerwonego Fortu nie znalazł nabywców. W roku 1900 kolejny wicekról Indii, lord George Curzon, nakazał odrestaurować podupadłe mauzoleum.
Taj Majal
Istnieje mit, jakoby cesarz planował wznieść duplikat po przeciwległej stronie rzeki Jumna wykonany w całości z czarnego marmuru. Czarny Taj Mahal był jednak tylko wymysłem francuskiego podróżnika Jean-Baptiste Taverniera. Istnieje faktycznie coś co można uznać za fundamenty pod drugi Taj Mahal lecz są to pozostałości po dalszych ogrodach zwykłego Taj Mahal które zostały zrujnowane na wskutek powodzi. Inne pogłoski mówią, jakoby Czarny Taj miał by być tak naprawdę tylko odbiciem Taj Mahalu w basenie w przeciwległych ogrodach
Tadź Mahal jest przykładem szczytowych osiągnięć architektonicznych Indii w epoce Mogołów. W 2004 roku świętowano 350 rocznicę ukończenia jego budowy, zaś niedługo potem, 7 lipca 2007 obiekt został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.
Brama prowadząca do Taj Mahal
Budowa Tadź Mahalu trwała dwadzieścia dwa lata, od 1632 r. do 1654 r., i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. W budowie mogli mieć swój udział dwaj Europejczycy: Włoch pochodzący z Wenecji (Geronimo Veroneo) oraz Francuz. Wzmianka o tym pochodzi od hiszpańskiego księdza, który ok. 1640 roku odwiedził Agrę. Brak jest jednak pewniejszych historycznych źródeł, by potwierdzić ten przekaz. Tadź Mahal zbudowano z marmuru, przywiezionego z kamieniołomu odległego o prawie 350 km. Wbrew wielu fotografiom, nie jest on biały. Marmurowe powierzchnie pokryte są przez tysiące kamieni szlachetnych, półszlachetnych i dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru.
W latach trzydziestych XIX wieku, mający dwieście lat Tadź Mahal, był zaniedbany i zarośnięty, niemalże popadł w ruinę. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, wysunął propozycję rozebrania tego wyjątkowego monumentu, przesłania marmuru statkiem do Londynu i tam sprzedania go. Zamiar ten nie doszedł do skutku tylko dlatego, że marmur zerwany z Czerwonego Fortu nie znalazł nabywców. W roku 1900 kolejny wicekról Indii, lord George Curzon, nakazał odrestaurować podupadłe mauzoleum.
Taj Majal
Istnieje mit, jakoby cesarz planował wznieść duplikat po przeciwległej stronie rzeki Jumna wykonany w całości z czarnego marmuru. Czarny Taj Mahal był jednak tylko wymysłem francuskiego podróżnika Jean-Baptiste Taverniera. Istnieje faktycznie coś co można uznać za fundamenty pod drugi Taj Mahal lecz są to pozostałości po dalszych ogrodach zwykłego Taj Mahal które zostały zrujnowane na wskutek powodzi. Inne pogłoski mówią, jakoby Czarny Taj miał by być tak naprawdę tylko odbiciem Taj Mahalu w basenie w przeciwległych ogrodach
Tadź Mahal jest przykładem szczytowych osiągnięć architektonicznych Indii w epoce Mogołów. W 2004 roku świętowano 350 rocznicę ukończenia jego budowy, zaś niedługo potem, 7 lipca 2007 obiekt został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.
Świetnie napisane. Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuń